Temmuz ayı sonlarında işe başlamalarına rağmen bugüne kadar ücretlerini alamayan işçiler 10 Eylül günü işi bırakarak direnişe geçti. Umeå şehrine gelip Kommunal sendikasının önündeki meydanda bekleyen işçiler bir haftadan bu yana direnişlerini sürdürüyor. İşveren ve sendikanın iş başı yapma çağrılarını reddeden işçilere her gün yeni katılımlar oluyor.
Sayıları 200’ü aşan işçiler ücretleri ödenene kadar iş başı yapmayacaklarını ve meydanda sabahlamaya devam edeceklerini söylüyor. Yöre halkı gıda ve içecek ihtiyaçlarını karşılayarak Taylandlı işçilere destek veriyor.
Lesjöförs yerleşim biriminde de ücretlerini alamayan mevsimlik işçiler işe bırakarak fotbol sahasında toplandı. Sahada geceleyen işçiler işvereni pasaportlarına el koymak ve topladıkları yaban yemişlerini dökmekle suçluyor. İşverenin kendilerine aylık 17 bin kron ödeme sözünü verdiğini ancak bugüne kadar tek bir kron ödemediğini belirten işçilerden bir kısmı Umeå’da direnişi sürdüren işçilere katılmak üzere yola çıktı.
İşçiler merkezi İngiltere’de bulunan M Phoenix Enterprise adlı işçi kiralama şirketi tarafından Tayland’dan getirildi. Şirket İsveç’e getireceği işçilerden yol ve kalacakları yer için 20 bin kron ödemeleri şartını koştu. Borçlanan, ev ve tarlalarını ipotek ettiren 500 işçi İsveç’e getirildi. İki ay çalışmalarına rağmen işçilere arabalarda kullanılacak penzin parasının dışında ödeme yapılmadı. Şirketin işçilere 2 milyon kron borçlu olduğu belirtiliyor.
Kommunal sendikası yetkililerinden Jörgen Gustavsson, işçileri getiren firma yetkilileriyle ilişkiye geçmek için İngiltere’ye defalarca telefon ettikleri halde bir yanıt alamadıklarını, şirkete ait telefonlardan hiç birinin cevap vermediğini söylüyor. Şirket yetkilileriyle ilişki kurana kadar işçilerin işbaşı yapmalarını istemesine rağmen işçiler ücretleri ödenmedikçe çalışmamakta kararlı.
Mevsimlik işçilerin çalışma koşullarını araştırmak amacıyla Tayland’da kurulu “Thai Labour Campaign” bundan bir kaç ay önce yayımladığı raporda, Taylandlı mevsimlik işçiler açısından en kötü ülkeler sıralamasında İsveç’in ilk sırada geldiğini, İsveç’e çalışmak amacıyla giden her on işçiden altısının ülkelerine borçlu döndüğünü ve bazılarının borçlarını ödemek için yaşamları boyunca çalışmak zorunda kaldıklarını açıklamıştı.
